O’  FEKSOR  T’U  THEFTË  PENA

Si copë dëbore e pa shkelur

atje lart në shpat të malit,

manushaqe e porsaçelur

moj trëndelina e majit.

Gjithë bukuritë e natyrës

Zoti tek ti i ka mbledhur,

mbi trup e tipare të fytyrës,

me pakursim t’i ka derdhur.

Sytë e bukur rreze drite,

buzët si qershi të kuqe,

kush t’i  pa e se mahnite

e s’do donte të ti puthte.

Faqet si ylber më ngjyra,

gusha si gush e pëllumbit,

të miat t’i kem të gjitha,

përmbi to, më zëntë gjumi.

S’dua të vazhdoj më tutje…

të përshkruaj “gjëra” të tjera,

ne që shkruajmë kemi huqe

o’ Feksor t’u  theftë  pena.!