LABEËRIA  IME  E  BUKUR

           O moj Labëria ime, pse të dua kaqë shumë,

           aty e kam zemrën time, se biri jot, jam edhe unë,

           pse më dukesh kaq e bukur, kaq e dashur dhe e mirë,

           nga malli nga dashuria, shpesh herë më lind një dëshirë.

          Të mundja të fluturoja, sikur të isha zog me krah,

          mbi Labëri do qëndroja, lart në qiell në hava,

          të çmallem me bukuritë që të ka falur natyra,

          ato male e ato vende, pse më duken aq’ të mira ?

         Malet me kokën tek retë, dorë për dore janë zënë,

         të thepisur e majë mprehtë, si kështjellë hijerëndë,

         Këndërvica mal mbi male, mali i Lucës feste- bardhë,

         Çipini dhe mali i Çikës, Llogoraja me këmbët mbi valë.

         Male e kodra pa mbarim, qafa, pllaja dhe lugina,

         mbi kokë dëborë, poshtë gjelbërim, nga bari nga trëndelina,

         burimet me ujë të ftohtë, që s’shterojnë dimër verë,

         formojnë përrenjtë dhe lumenjtë, gurgullojnë e drejt detit venë.

        Një gjeraqinë ngrihet në qiell e bën “rrathë” duke fluturuar,

        për një çast ndal fluturimin dhe mbetet e befasuar,

        nga bukuritë që sheh poshtë, që Zoti t’i ka dhuruar,

        sheh malet, lumenjtë dhe fshatrat edhe njerëzit e bekuar.

        Të dy bashkë me gjeraqinën, Labërinë nga lart shikojmë,

        po se plotësojmë dot dëshirën, t’ulemi poshtë e ta takojmë,

        ajo trembet se është shpend, ndërsa unë nuk kam flatra,

        tek ti më sjell  poezia, malli- prush dhe imagjinata.

        Dhe shohim barinj e stane, bagëtinë në kullotë,

        nëpër pllaja e shpate malesh, si “re” të bardha mbi tokë,

        ashtu më duken vërtetë, dele-bardhat tufa tufa,

        barinjtë përkëdhelin qentë, pastaj ja nisin me cula.

       Ulur mbi një lis të prerë, barinjtë nisin meloditë,

       herë me culë, herë me longarë, ligjërojnë me gjithë shpirt,

       këmborët e zilet e tufës, bashkojnë tingujt me longarët,

       thëllëzat pushojnë këngën, që të dëgjojnë çobanët.

       Më poshtë, vijnë fshatrat me radhë, mbi bregore në lugina,

       aq të mirë e aq të bukur, ashtu siç është e  gjithë krahina,

       me shtëpitë nëpër lagje, me pemët plot gjelbërim

       arat, rrugët dhe lëndinat, një bukuri pa mbarim.

       Midis maleve të lartë në një luginë madhështore,

       shikoj fshatin tim të dashur, përlotem e përmallohem,

       ja, ajo është Fterra ime, porta e  Kurveleshit  tonë,

       moj lulja e Labërisë,  moj e shtrenjta  Fterra jonë.

      Fterrë e dashur sa të dua, sa shumë më ka marrë malli,

      të bredh nëpër rrugët e tua, që nga lumi gjer tek mali,

      të pi pak ujë tek burimi, të shkoj tek nëna me vrap,

      ç’më kujtohet fëmijëria, ajo moshë që s’kthehet prap,

      S’mundem të qëndroj më lart, dua të të vij në gji,

      të puth tokën e bekuar, e të të çfaq gjithë këtë dashuri,

      të fle përmbi bar e lule, poshtë një lisi nënë hije,

      të mbulohem me një shark,  të dëgjoj zilet në korie.

      Të ha pak mjaltë trëndeline, marrë nga kosheret e bletës,

      s’ka si mjalti i Labërisë, është ilaç që ta zgjat jetën,

      të pi ujë tek burimet, që janë akull dimër-verë,

      atje poshtë  rrëzë  lajthive, lum kush ka pirë veç një herë. 

     Të pi qumësht e të ha djathë, të bërë në stanet e tua,

     nga stopanët duar-artë, bujarë e të pa përtuar,

     që dinë  t’gostisin udhëtarët,  që aty pranë kalojnë,

     që aq mirë dinë të presin e mikun  ta  respektojnë.

     O lebrit e mi të shtrenjtë, përpara syve ju kam,

     njerëz të mirë e të dashur, gjithmonë bashkë me juve jam,

     me mëndje, me shpirt e  zemër, me të gjithë qenien time,

     se bir i Labërisë un’ jam, Labëri moj zëmra ime...

     Me merr malli se të dua, me gjith fuqinë e shpirtit tim,

     për bukuritë e tua, për krenarinë e labit trim,

     për të dëgjuar këngën labe, që aq shumë më pëlqen,

     për bilbilat, për sorkadhet, një ja merr, tjetri ja kthen.

    Për të pjekur mish në hell,  pranë burimit nënë hije,

    të pimë raki dhe verë, të këndojmë këngë labërie,

    për trimat e tu te shumtë, që gjatë gjithë historisë,

    kanë luftuar si luanët, për lirinë e Shqipërisë.

    Të këndojmë për vajzat labe, për të bukurat baresha,

    të zgjuara dhe punëtore, luftëtare e trimëresha,

    janë të shkathëta si sorkadhe, t’bukura si thëllëza mali

    nga guximi e trimëria, ja kalojnë edhe një djali.

   Mos pushoft’  kurrë kënga labe, që e kemi kaq të dashur,

   këngë të bukura e të ëmbla,  me atë folklor të pasur,

   polifoni e përsosur, e “bilbilave” të  Labërisë,

   pa këngë  labi s’mund të rrojë, siç s’mund të rrojë pa lirinë.

  O’moj Labëria ime, asnjëherë mallin  s’ta nxorra,

   nga malli nga dashuria, këto vargje për Ty i shkrova,

   shkrova siç ma  ndjeu shpirti, siç ma ndjeu zëmra ime,

   Labëria ime e shtrenjtë, Labëri moj Nëna ime !