O’ POET T’U THEFTË PENA

 

Si copë dëbore e pa shkelur atje lart në

shpat të malit,

manushaqe e porsaçelur moj trëndelina

e majit.

gjithë bukuritë e natyrës Zoti tek  i ka

mbledhur,

mbi  tiparet e fytyrës me pakursim t’i ka

derdhur.

Sytë e bukur rreze drite, buzët si qershi

të kuqe,

kush t’i  pa e se mahnite e s’do donte të ti

puthte,

faqet si ylber më ngjyra, gusha si gush

e pëllumbit,

të miat t’i kem të gjitha, përmbi to, më zëntë

gjumi.

s’dua të vazhdoj më tutje, të shkruaj “gjëra”

të tjera...

ne që shkruajmë kemi huqe, o Feksor t’u  theftë 

pena.!