EMIGRANTËVE TË FTERRËS

Fterra ime e dashur, të shoh të mërzitur

pse ke varur kokën, si lulja e fishkur?

Moj lulja e bukur, në rrëzë të malit,

thuajmë një fjalë, hapja zemrën djalit.

“- Më kanë ikur djemtë, kanë shkuar larg,

në dhera të huaj, janë emigrantë,

ikën djemtë e vajzat, punojnë nëpër botë,

se unë jam e varfër e nuk i mbaj dot.

Si erdhi kjo kohë, se mendoja dot,

Kam mbetur e shkretë, si një vend pa zot

më ka ikur rinia, më ka lënë të shkretë

dhe kam mbetur vetëm më fëmijë e pleq.

Këtu kanë lënë nënat, baballarët,

njerëzit më të dashur, gjithë bashkëfshatarët.

Si lodh vetëm puna, po i djeg dhe malli,

si ata  dhe neve u ndamë për së gjalli.

Dhe ikën si mundën, me tokë e me det,

Paska qenë i rëndë i shkreti kurbet,

plagë që s’shërohet do mbetet për jetë

për juve që ikët e dot nuk u kthetë!

Valterin e Mirtes e përpiu deti,

as gjallë e as vdekur, s’u mor vesh i shkreti.

Peniku i Dullos iku aq i ri!

Me Osmën e Ruke, vdiqën në Greqi.”

Shkuan djemtë e Fterrës, për jetë më të mirë,

për bukën e gojës, për të rrit fëmijët,

kudo ku kane vajtur e kanë punuar

veten edhe fshatin e kane nderuar.

Sado larg të vini, kudo që të shkoni,

me mendje, me zemër, në Fterrë jetoni.

Do ktheheni prapë, se ju dogji malli,

se s’duron dot nëna të ndahet nga djali.

Në Fterrë kemi rrënjët, atje kemi lindë,

atje njohëm veten, atje jemi rritë,

atje kemi njerëzit, prindër, far e fis,

kemi shumë kujtime, gurët e shtëpisë.

- O fteriotë të dashur, ngado që të shkoni,

ku t’iu çojë fati, kudo që jetoni

ujin e Ixorit kurrë mos e harroni!

Fterrën tonë të shtrenjtë, si Nënën ta doni!