FTERRA  JONË

Fterrë e dashur, fshat i bukur, je për mua lule mali,

Bijtë e tu, kudo që janë, të duan e na merr malli.

Aty lindëm dhe u rritëm, me bukën dhe ujin tënd,

Klima jote kaq e mirë, sa i shtrenjtë është ky vend.

Burimet me ujë të ftohtë që s’pushojnë ditë e natë,

Pemët me fruta e hije, të bëjnë jetën të gjatë.

Vendosur në rrëzë të malit, mbi kodra me gjelbërim,

Sa i bukur që më dukesh, atje e kam shpirtin tim!

Mbi kokë malet qëndrojnë, si kështjella natyrore,

Plot lule e minerale, janë zënë dorë për dore.

Balashi dhe Guri i Çokës, që ngrihen si përmendore,

Lugina që krijon lumi, është vërtet madhështore.

Sa herë që vijmë në Fterrë, na gëzon shpirti dhe zemra,

Vijmë plot mall e dashuri, ashtu siç vjen djali tek nëna.

Një aromë të ëmbël ndjejmë, që na kujton fëmijërinë,

Njerëzit e dashur të fshatit, lagjet, rrugët dhe shtëpinë.

Dhe mendimi na shkon larg, tek vitet që kanë shkuar,

Tek njerëzit tanë të mirë, që këtu kanë jetuar.

Bijtë e tu o Fterrë e dashur, kudo që kanë punuar,

Të kanë dhënë emër të mirë, veten dhe ty kanë nderuar.

Ja, kjo është Fterra jonë, fshat i bukur dhe i thjeshtë,

Ne na duket kaq e mirë, kaq e dashur dhe e shtrenjtë.

Bukuria më e madhe, janë njerëzit e tu të mirë,

Punëtorë, arsimdashës, që në shpirt kanë mirësinë.